Search This Blog

Sunday, December 4, 2011

Што би било кога би било...?

Кога би се нарекувале браќа и сестри, темнината одамна ќе ги напуштеше нашите срца. Кога би ги почитувале разликите, а би не зближувале сличностите, сонцето немаше да го изгуби сопствениот сјај. Кога не би размислувале што носи утрешниот ден и би живееле сега, во овој момент, за нас времето немаше да постои. Кога би се потрудиле да нурнеме подлабоко во нашите души, тогаш годините би биле само обична бројка. Младоста ќе тропнеше на секоја врата. Духот во нас ќе ја зачуваше онаа енергија, онаа сила што ја поседуваат само „најголемите“. Деновите би поминувале во неизмерна смеа, која одѕвонува во далечините како милозвучна композиција, досега нечуена.
            Кога би ги избришале од нашиот речник зборовите алчност, себичност, моќ, лицемерие, расипништво и ги замениме со љубов, вера и надеж, тогаш крајот не би го ни очекувале, зошто нема ни да дојде. Кога светот би го гледале со други очи, од кои блика искреност и топлина, само за момент, би сфатиле дека фасцинантна сила не обединува, во една толку силна, нераскинлива нишка.


            Што би било кога моите зборови би значеле нешто? Кога оние, ранливите, слабите, би ја добиле помошта која очајно им треба? Кога ќе можам и сакам, да подадам рака во секое време? Зошто добрината се гради и одржува постојано, а и срцето го исполнува со неизмерна љубов и спокој.
Грешките се препреките, кои како црна чума следат, и го демнат секој ваш чекор. Но волјата е таа што ќе ве избави од вртлозите на лагите и испреплетените патишта на искушенијата. Научените лекции никогаш не се забораваат, а и направените гревови се искупуваат. Трнлив е тој пат, но вреди да се изоди.
Простувањето не е дарба на добрите, простувањето е дел од битието. Да се сака, пак, е човечка способност, а да се биде сакан е привилегија.



No comments:

Post a Comment