ЈАС во сите ВАС

Што чудна е средината во која живееме. Се прашувам дали е до мене, но често се случува сите околу мене да знаат како се чувствувам. Како размислувам, а богами и каква сум. Очигледно сите многу добро ме познаваат, или пак, имаат некоја боженствена моќ со чија помош ги дознаваат сите тие информации. Јас пак будала, си мислам дека секој е сопствена индивидуа и секој сам може најдобро да се разбере себеси. И тоа ако има среќа, некогаш и сами себе не се разбираме. НО! Сфатив дека досега живеев во тотална заблуда. Па сите останати го знаат тоа, само јас не. Како ЈАС да сум во сите ВАС! Сите знаат како ми е. И нема потреба да објаснувам. Што и да кажам е излишно, а сигурно и погрешно, оти многу пати се случува и да бидам корегирана, затоа што моите мисли и ставови ниту се точни, ниту правилни и се разбира тоа е само мојата бујна фантазија, само си умислувам, ништо од тоа што се вртка во мојата глава не е вистина. Претпоставував дека заклучоците што човек ги носи, се базираат на дела, зборови, факти и сведоштва. Сигурно дека голем дел од моите заклучоци не се измислени и не излегле од нигде никаде.

            Од кога почна да се потценува размислувањето на луѓето, поточно способноста за размислување? Зарем секој што има сопствен став и мислење е однапред осуден за истото и зошто секој став мора да биде изваден од контекст само за да се има причина за осуда и омаловажување? Фала му на Бога, сите имаме сопствен мозок и се разбира мора да биде искористен, инаку не би ни бил потребен. Моите мисли, моите ставови, моите чувства се само мои. Не е ни можно комплетно да бидат сфатени од останатите, затоа што секој е човек сам за себе, сопствена индивидуа која ги поседува сите нив, уникатни делови од личноста по кои сите се разликуваме и би требало меѓусебно да ги почитуваме.

Не потценувајте ја мојата личност. Си го сакам моето ЈАС назад. 

Пролетно чистење

            Ах, сите со нетрпение го очекуваме пролетното чистење. Таман се запролети и гледаш килими обесени на сите страни, маркетите подготвиле акции две во едно за средствата за чистење и сите се среќни и задоволни. Подруго е кога мириса на исчистено, зар не? Арно ама, времето ни залади..И сега што понатаму? Останавте нигде никаде. Не можете да ги бришете прозорите, ќе смрзнат, оти и снегот како да сака повторно да ни дојде на гости. Ако ништо друго, би можеле да организираме едно поразлично пролетно чистење, од она на кое сме навикнати. Би почнале вака :

            Најпрвин, би требало да ја исчистиме огромната количина на вештачка интелигенција која ни се сервира секојдневно, во голема доза и тоа доста самоуверено. Некако во последно време, имам чувство дека голем, ако не и преголем број од луѓето во нашево општество, добија огромен раст на IQ-то, т.е. коефициентот за интелигенција одеднаш скокна горе горе во височините. И токму од таа причина, вишокот на интелигинција, или поедноставно кажано, памет, што гореспоменатите го имаат, почнаа да го делат и на нас, обичните смртници. За тоа, се разбира, сме неверојатно многу благодарни, што ете, нивната великодушност едноставно нема граници и решија таа дарба која ја поседуваат да ја споделат и со нас. Всушност, една работа никако да ми се разјасни. Толку многу паметни и способни луѓе, а состојбата во која се наоѓаме – капут! Или не знаеме да го искористиме тој непресушен извор на човечка интелигенција кој го имаме или пак, тој воопшто не постои!

            Потоа, таа желба за моќ, што несомнено, ја согледуваме се почесто, и тоа како треба да се избрише, прво со влажна крпа, потоа со сува и на крај да се светне со политура. За жал, не може секој да е сопственик на мазна и убава фотелја и сметка со енормна цифра на доларес, еврос и сличнос. Кога зборувам за моќ, подрзбирам пари и обратно. Порано моќта имаше различна дефиниција од сегашната, ама пак затоа, како што напредуваме и се равиваме, наоѓаме и многу поедноставни дефиниции, се со цел да не се мачиме, па така моќ = пари и точка.

            Следни на листата се себичноста, алчноста, лицемерието и се разбира омразата и гневот кои постепено го загадуваат нашиот ум, а и нашите срца. Па ние не можеме ни една реченица да составиме, а таа да не содржи говор на омраза и погрдни зборови кои ни ја трујат душата. Поделбата ни стана најдобар пријател и сопатник. Разликите станаа поважни од сличностите. Половината се засплепени, а останатата половина збунети. Згора на се, и времето се збуни – од високи температури и пролетно расположение, претчувствувам дека утре откако ќе се разбудам ќе може да започнам со создавањето на Снешко The Great, или Воинот на снег, на кој длабоко му се извинувам, бидејќи оваа зима не остварив средба со истоимениот, т.е. тој не оствари средба со Креаторот,Создавателот, уште познат и како ЈАС.

            За сето ова кое ни се случува потребна е генералка, чистка, односно, тотална дезинфекција. Гомила од бактерии го напаѓа нашиов организам, наречен општество, а ние за жал, ништо не преземаме, како и да не е наша грижа. Како сето ова да не не засега. Иако одбиваме да признаеме дека целата состојба е наша одговорност, целиот тек на настаните, некогаш, тоа ќе ни го покаже. Затоа што, ние сме тие кои одлучуваме, ние имаме право на избор, ние треба да се запрашаме што се случува, ние треба да ги решиме проблемите, да изградиме здрава средина, заснована на хармонија, почитување, толеранција, мир. Да ги удриме темелите на правдата, слогата, љубовта.

            Затоа, крпите во раце и на работа, на труд ! 

Во име на демократијата, обединете се ! - „Големиот диктатор “ ( Чарли Чаплин )

Факултетско образование - вреден или залуден труд?

Македонија стана факултетска земја. Скоро во секој град никнаа универзитети и студии, се со цел да се растерети главниот град и да се олесни процесот на секојдневно патување до Скопје или пак сместување под наем. Би се рекло дека се грижиме за нашата иднина, образовани млади генерации во чии раце потоа ќе биде државата и нејзиниот напредок.

А знаеме ли што ни пружаат факултетите? Ни пружаат ли задоволителна подготовка со која ќе го продолжиме патот кон светот на вработувањата? Изгледите се следни: завршуваме факултет, тражиме вработување, со гооолемо мачење ќе го најдеме и што следува потоа? Уште едно предавање од најмалку неколку месеци за тоа што всушност ние ќе работиме. Да, добиваме часови како да го работиме тоа за што сме завршиле факултет, затоа што, тоа што факултетите ни го пружиле не е воопшто доволно.

Пракса по факултетите нема, а таму каде што има, тоа е минимално и повторно по вработувањето се среќаваме со непознат свет. Неминовно е сега да го поставиме прашањето зошто трошиме време и пари на факултетското образование? Драги мои јас го немам одговорот на ова прашање. Изминаа моите факултетски денови, јас се вработив и верувале или не, учев работи кои воопшто и не биле спомнати на мојот факултет, а камоли изучени. Тие работи се, ни помалку ни повеќе, туку оние најбитните за една професија, тие работи ја сочинуваат таа професија. Тоа со сигурност знам дека не е моја вина.

Верувам дека има и такви кои воопшто нема да се сложат со оваа горенаведена ситуација, а богами и јас ќе кажам дека има институции на кои рака ќе им пружам за се што им пружаат на своите студенти. Но, таквите можеме да ги изброиме на прсти, за жал.

Можеби иднината ќе покаже дека само требало време да помине за да си дојдат работите на свое место, инаку тоа што е сегашност, единствено што ветува е квантитет и никако квалитет.

Националниот идентитет - дел од Европскиот идентитет

Преку ова видео сакаме да го потенцираме фактот, дека нашиот национален идентитет, претставува дел од Европскиот, бидејќи токму самиот Европски идентитет се состои од мноштвото национални идентитети на државите кои ја сочинуваат Европа. Со снимки од секојдневието се надеваме дека ја доловивме поентата на она што сакавме да го прикажеме, а тоа е, дека на крајот на краиштата сите сме слични и заслужуваме заеднички живот базиран на слога и хармонија, притоа почитувајќи ги разликите кои постојат меѓу нас, но и чувствувајќи се горди што ова колоритно општество во кое живееме е можеби мал, но значаен дел од едно големо семејство.

Серијата „Тензично општество“ репризно, секој ден!

Колку и да сакаме да ја избегнеме реалната слика за секојдневието, за случувањата околу нас, невозможно е. Иако ми е тешко да го разберам овој, за мене, феномен, сепак е присутен и тоа како. Многу  малку недостасува за сите да ги извадиме на виделина сите скриени чувства, за жал, непријатни. Чувства на очај, омраза, незадоволство, нечовечност. Никако со ладна глава да ги согледаме работите и да почнеме да размислуваме какви последици може да ни донесе начинот на кој се однесуваме меѓу себе.

Од настаните што се случија во изминатиот период, единствено може да се заклучи дека сите ние живееме во заблуда. Се лажеме дека градиме соживот и дека постои кохезија во општеството, а воопшто не се ни трудиме тоа да го постигнеме. Како да чекаме во сенка, само една мала провокација, за таа да резултира со масовна ерупција на огорчени чувства. Зошто баш во тие моменти постои сплотеност во нивното изразување?Од каде се раѓа таа желба на неконтролирано интерпретирање на лоши мисли, ставови и одбивност?

Кога сите би се ослободиле од политичките притисоци, манипулации и разно разни влијанија кои постојано ни ја трујат душата со емоции кои би требало да бидат непознати за нас, ситуацијата би била поинаква. Кога би успеале стравот да го неутрализираме со пристојно и култивизирано меѓучовечко однесување, би можеле да се слушнеме едни со други, и слободно би го изразувале сопственото мислење, без притоа да се плашиме дека ќе бидеме осудувани и понижувани заради истото.

Време е дијалогот да ја заземе потребната улога во ова општество, каде што зборот ќе биде средството со кое ќе се разбираме и ќе споделуваме пријатни мисли, чувства на пријателство и коректни односи. Време е да ставиме крај на горенаведената серија, репризите само продолжуваат да не хранат со омраза и горчина, а тоа сигурно нема да резултира со позитивен исход. Време е оваа серија да заврши со среќен крај ;-)

Си беше еднаш на „Дивиот Запад“

Никако деновиве да ми излезе од глава  нумерата ,,What's going on?,, од 4 Non Blondes. Рефренот постојано ми одѕвонува во ушите и тоа така жестоко, баш како што ја интерпретира пејачката. Не можам да ја сварам ситуацијата која во последно време се одвива во Македонија. Како да се враќаме назад, страв ми е и да изговорам, во 2001-та година, а не да се движиме во нагорна линија. Мислевме дека соживотот ќе биде дел од нашето секојдневие, дека сите, ако ништо друго, барем ќе се обидеме да живееме во заедништво, исполнето со коректни односи. Впрочем, никој и не ни бара да водиме љубов! Едноставно, меѓусебно почитување и толеранција ќе бидат доволни.

Но, тоа не важи за ,,Дивиот Запад,,. Не, не и не!Мора постојано да се случуваат протести, палење на државни знамиња и верски објекти, исмејување на вера, националност, понижувања преку навивачки песни и така се до крајот на листата, а таа е богами многу долга. А оние кои би требало да дејствуваат против ваквиот развој на настаните, скапоцено време трошат на меѓусебни препукувања и обвинувања. Што ли се случува со нас? Не сакаме ли да ставиме крај на ваквото сценарио? Кој ли стои позади ширењето на ова нетрпение и гнев? Не можам да ја разберам сета таа омраза што ја шириме едни кон други. Зарем не постои никакво решение на нашите проблеми? Ова ли е начинот на однесување, на кој ќе ги учиме идните генерации? Ваков живот ли им посакуваме на оние кои допрва ќе доаѓаат на овој свет? А ќе биде и полошо, доколку сите постапки кои резултираат со бунт и револт не бидат санкционирани.

А мистеријата лежи во тоа, пак, како одеднаш ситуацијата дојде до точка навриење? Кој го иницираше текот на настаните во изминатиот период? Сите тоа се прашуваме. Никој не знае, а сите се бунат. Никој не е запознаен со ништо, а сепак сите имаат нешто да кажат за целокупнава приказна. Ај што има две страни кои упорно се обидуваат да докажат кој е во право а кој во криво, па и останатите дополнително ги разгоруваат страстите и никако да стават крај на ова старовремско и нечовечно однесување.

Кога ќе се свеснеме дека цената која ќе ја платиме заради сиот овој гнев кој владее меѓу нас, ќе биде многу висока? Кога ќе увидиме дека еднаквоста меѓу нас е неприкосновена? Омразата никого не одвела далеку. Нема ниту нас. Додека народот меѓусебно се убива и мрази, некој слатко се смешка и се гордее со постигнатото. А она што најмногу ме разочарува е фактот дека потребно е многу малку за вистинските чувства и мисли на сите да излезат на површина. А тоа наведува на размислувањето дека целата слика за мирен и толерантен соживот е една обична фарса. Доволни се само мали провокации за да го докажат претходно кажаното. Којзнае, можеби наскоро сите ќе си ги отвориме очите и ќе сфатиме до кај сме стигнале или, сме се уназадиле. Само дај Боже да не биде доцна.

За крај, ако ништо друго барем слушнете ја песната за која ви говорев на почетокот и  scream from the top of your lungs : WHAT'S GOING ON?! Чисто за утеха...

Послушност, Авторитет, Цензура = Демократија на македонски начин

Македонскиот народ во последниве 10тина години живее во процес на демократизација, но со акцент на послушност и покорност. Веруваат дека нашето општество оди напред во истиот тој процес, така што управувањето и владеењето подобро е доколку се стават во рацете на еден човек кој ќе управува и раководи со државата. Онаа реченица со закон загарантирана која гласи вака некако: Право на живот, право на слобода, право на мисла, право на нејзино слободно пренесување во јавноста, право на слобода за добивање и ширење на информации, право на слободна вероисповед, право на слободно здружување..., според половина од нашите граѓани е подобро барем во одредена мера да бидат цензурирани, бидејќи, замислете, дури 47% сметаат дека премногу демократија и премногу сите оние погоре наведени права, не е на арно. Нека биде ограничена нашата демократија.

Доколку се прашуваме ние, жителите на нашата Македонија, би можеле да воведеме нов принцип на живеење, авторитарно-демократски. Малку се контрадикторни овие двете, но ние тука ќе им најдеме чаре, ќе ги споиме некако. Иако нашата довереба во најголем процент е доверба кон верските објекти, односно институциите на владата, судството, полицијата, воопшто не добија на доверба, ние сепак ќе им бидеме покорни и послушни и нема воопшто да се побуниме за да ги добиеме нашите со право загарантирани права. 

Ова е само еден дел од анкетата која беше нарачана од Советот за глобална соработка, а беше изработена од Институтот за социолошки истражувања.

Работите како намерно да одат во надолна линија, што се однесува до живеењето слободно на народот, а “покорни“ да бидат властите, односно да работат за доброто на луѓето кои ги поставиле на тие места. Но, најлошо е тоа што ние самите си ја правиме таа надолна линија, никој не не тера кон дното повеќе отколку што тоа го правиме ние самите. Многу е полесно кога ќе ги затвориш очите и ќе си речеш - да си ќутам подобро ќе биде, но тогаш нема потреба ни да се жалиме на нашиот лош демократизам и нашата лоша положба во однос на другите европски земји. Можеби и премногу сме завртени кон таа теза дека Македонскиот народ пати во текот на целото свое постоење, теза која и ден денеска никако да ја искорениме од нашите глави. Штом сеуште ја вадиме таа мисла и не и даваме да си оди, а ние да се завртиме кон борбата, наместо кон преживувањето, тогаш и автократскиот-демократизам малку ни е!

http://www.cgc.org.mk/index.php?option=com_content&view=article&id=46%3A2012-02-02-08-49-01&catid=4%3Aaktivnosti&Itemid=2&lang=mk

На линкот можете да најдете повеќе информации во врска со анкетата и дебатата на тема  „Демократската свест кај граѓаните на Република Македонија“.

Вреднување на личноста - реалност или фикција?

Често се запрашуваме дали некој ја забележува нашата внатрешност, или пак суди само по обвивката. Она што, сакале или не, е изнесено на виделина. И во многу наврати, се двоумиме дали воопшто да ја презентираме таа наша внатрешност и да го отвориме срцето на останатите. Тука стравот игра голема улога. Што ако ме повредат? Што ако згрешам? Овие размислувања и те како повеќе ја погодуваат женската популација, што е доста нормално. Сето тоа произлегува како реакција на односот кој жените го добиваат во општеството, особено од мажите.

Велат дека оние кои зрачат со надворешна убавина и пленат со својот изглед полесно го поминуваат тешкиот процес наречен живот. Се разбира, сите сакаат постојано да гледаат убавини пред своите очи. Но, каде е она другото, невидливото, каде е внатрешноста, она што не одредува кои сме и не дефинира како личности? Таа уникатност и индивидуалност за која не постои никаква копија. Особините поради кои ќе добиеш почитување и вреднување од другите.

Особено внимание мора да се посвети на женскиот пол. Жените од секогаш биле поранлива група, за разлика од мажите. На нивна страна се препишуваат нежноста, емоциите, елегантноста. Мажите, пак, се оние силните, издржливите, ловците. Меѓутоа, се избегнува третирањето на жените од страна на мажите, кое произлегува токму од таа физичка надмоќ која мажите ја поседуваат над жените (иако постојат исклучоци). Најчесто, жената е гледана само како објект кој би ги задоволил сексуалните фантазии на мажот. Тоа се одразува и на професионален план, а и на приватен. Не се вложува премногу труд за да се запознае она што е под надворешната убавина, не се двои дел од времето да се увиди внатрешноста на жената и сето она што таа има да го понуди на светот. Поголема е придобивката ако покрај себе имаш интелигентна, амбициозна и чесна жена, отколку убавица која нема дефинирана цел во животот и служи само за забава. Несомнено е дека и жените се борци, исто толку големи како и мажите и би требало да се третираат еднакво како и мажите, особено во овие модерни времиња. Можеби сето ова изгледа доста феминистичко но еве ја и другата страна од приказната.

Најтрагично е тоа што голем дел од жените и ова го сметаат за нерелевантно, односно, им одговара таквиот третман од страна на мажите. Ги прави да се чувствуваат убави, заводливи, посакувани. Го задржуваат мислењето дека на тој начин ќе постигнат многу повеќе и ќе го добијат она што го сакаат полесно, отколку со труд и упорност. Најверојатно не сфаќаат дека тоа е минлива работа и кратко трае. Ничиви очи не се задоволуваат само од една убавина. Алчното човечко око секогаш бара уште. Она што останува е цврстиот карактер кој се крие под таа витка става и заводлива насмевка. Особини со кои се освојува нечие срце, а не се предизвикува само моментална возбуденост и копнеж.

Во секој случај, почитувањето на личноста како одредена индивидуа, секако спаѓа во човековите права, од проста причина што со самата изградба на човекот како личност, неговото достоинство е дефинитивно составен, па и најважен дел од неговото битие. Со тоа, потребно е да се почитува неговото мислење, начин на изразување и целокупен израз на неговата личност.

„ Основа на правдата е силната верба! – Цицерон “

Кај што има сила нема правдина. Така вели една стара поговорка. Но дали е вистинита? Многумина ќе помислат дека залуден е обидот да се побие оваа констатација, но можеби ќе успееме да извлечеме еден друг поглед во однос на таа толку посакувана, а ретко застапена правда.

Емоциите кои сите не совладуваат во моменти кога ни е нанесена неправда, често не принудуваат да завршиме со борбата. А тоа дефинитивно е она што најмногу не кочи да воведеме било какви позитивни промени во светот во којшто живееме. Се плашиме дека цената која треба да ја платиме притоа е доста висока. Што значи, борбата за правда по цена да се изгубат дел, или пак, сите оние работи кои ни значат во животот, не доведува до заклучокот дека сета таа пожртвуваност не вреди во таков случај. Тоа е всушност, силата, моќта на оние кои бескрупулозно би одзеле нешто кое вреди цело богатство на другите, а за нив е само уште еден начин да се докаже супериорноста врз останатите. Тоа се оние кои правдата ја применуваат како средство за задоволување на сопствените потреби, во сопствена корист, односно, од себични причини. На тој начин, го одбиваат фактот дека таквото однесување е чин на неморалност, алчност, омаловажување и нефер третман на другите. Не наведувајќи конкретни примери, сите знаеме за што станува збор. Голем дел од сите нас, во одредени ситуации во животот сме ја искусиле оваа појава. Сме го почуствувале горчливиот вкус на неправдата.

Меѓутоа, никако да признаеме дека стравот е оној кој најчесто владее со нас во таквите моменти. Помислата дека можно е да изгубиме некого или нешто што толку многу ни значи е сама по себе застрашувачка. Така престанува борбата за применување на правдата. Борбата за фер плеј. Со храброста и волјата се поместуваат планини. Само треба да веруваме во тоа. Решителноста е клучна во целиот тој процес. Само треба да сакаме. Упорноста, трудот и постојаното обидување, на крајот сигурно ќе резултираат со успех. Ако постои поговорка дека кај што има сила нема правдина, тогаш постои и поговорка која вели дека упорноста се исплатува. Сето она што има непроценлива вредност како што е правдата, никогаш нема да исчезне. Сепак, во борбата на доброто против злото, од секогаш победувало доброто. Впрочем, тоа е и причината зошто овој свет сеуште постои. Хаосот кој го предизвикува злото, не би го дозволил тоа, ако работите стоеја поинаку.

Затоа, не е лошо оптимизмот да владее постојано со нас. Позитивната енергија и тоа како би помогнала да го постигнеме она за кое се бориме, а тоа е светла иднина за сите нас. Задоволување на сите оние кои се жедни за правда. Иако патот до таму е трнлив и тежок, сепак вечната желба и безграничната верба, можат да го постигнат и невозможното.

Поинаков поглед - поголема почит - посреќен живот

Ова што сега имам да го кажам, на прв поглед ја избегнува темата за која сме тука, но можеби постои и друг начин да се долови сликата за демократија, сликата за почитување на човековите права. Овој друг начин звучи подобро, и звучи многу поблиску до луѓето, отколку зборот демократија, за кој мислам дека повеќе прави да се оддалечиме отколку да се доближиме до неговата суштина.

Се поголема е веројатноста дека денеска во вашата околина ќе има повеќе намуртени, себични луѓе кои единствено се грижат за својата лична корист. Стоиме и се чудиме каде отиде светот, каде отидоа добрите, насмеани лица спремни да помогнат во секој момент. 

Сте се запрашале ли какви сте биле во вашето детство? Толку сме биле радосни, среќни и безгрижни, воопшто не сме помислувале на лоши работи. Сте се запрашале ли зошто е тоа така? Најлесниот одговор е, тие се деца. Најубаво е да бидеш дете бидејќи не се грижиш за ништо друго освен за другарчињата од маало кои те чекаат да играте игри. Сами си го наметнуваме тој одговор, несвесно оправдувајќи се самите себе, оправдувајќи ја намуртеноста на нашето лице со муабетот дека имаме премногу грижи и обврски за да ставиме насмевка и одбереме меѓусебна помош. 

Додека се лажеме себеси и другите околу нас го занемаруваме фактот дека всушност самите си ги наметнуваме тие размислување и ги оставаме позади нас детската безгрижност и насмевката. Многу е веројатно дека додека сме биле деца, возрасните не натерале да си внесеме во глава дека таквиот однос ќе потрае уште неколку години и потоа ќе го снема. Тие со нивната бездушност, непочит, не тераат да ги прифатиме тие “вистини“ и ние, и да заборавиме дека всушност не се работи за тоа дали си дете или си возрасен туку се работи за почит, се работи за меѓусебно помагање, се работи за љубезност и да, тие не се детски работи кои треба да останат во детството. Тоа се работи кои со годините треба да ги усовршиме, а не да ги напуштиме и безволно да се предадеме на суровоста на животот кој не е ништо повеќе суров од она што ние го правиме да биде. Се сами си правиме, а се други ни се криви. Тоа што вчера некој ти се развикал без потреба, тоа што вчера некој ти напакостил, а ти ништо не си му згрешил, не е баш така. Тоа е кармата на животот. Завчера ти на некого си му наштетил и не си свесен за тоа бидејќи ја вртиме главата на страна за да не видиме кој стои пред нас додека итаме кон целта. Така е со сите нас, некој на тебе, ти на некој друг, па некој друг пак на тебе. Се вртиме во круг наместо да се свртиме во детството, да ги земеме заборавените позитивни вибрации и да продолжиме по патот на среќниот живот. 

Можеби и философирам повеќе од што е потребно, но убавиот живот на почит, среќа, љубезност, помагање, нема да дојде со стоење во место и чекање. Тргни од себе и направи чекор кон подобра иднина за себе и за твоите најмили кои допрва треба да пристигнат на овој свет. 

Додека одиме по пат со трње, заслужуваме широки и добродушни насмевки, упорност нешто да се смени, упорност нешто да се постигне за самиот себе кое подоцна води кон подобар свет и поголемо добро од кое никој ама баш никој нема да биде поштеден. Вербата и широко отвореното срце ќе не одведе до светот на меѓусебната почит и сфаќањето на другиот како рамноправен на мене.

30 зборови кои многу значат

Во светот на демократијата, во светот каде се почитуваат човековите права, овие 30 зборови се од огромно значење...Правда, слобода, изразување, еднаквост...Незаменливи нешта.

Демократија - слобода да си ги избереме нашите сопствени диктатори

Кога за прв пат го видов одговорот на прашањето - Што е тоа демократија? ме натера да се насмеам и отворено да признаам дека е така, баш така т.е: - Демократија е слобода сами да си ги избираме диктаторите. Денеска повторно ја прочитав истава работа и овој пат освен што се насмеав неможев, а да не почувствувам огромно жалење. Жалење за себе и сите околу мене кои веруваат во постоењето на демократијата во состојба владеење на народот. Иронична, но многу вистинита е всушноост таа дефиниција, а ние оваа вистина ја среќаваме секојдневно, било во пишана, било во говорна форма, и слепо продолжуваме да се бориме за нашата демократија. Па за која демократија ние се бориме? За слободата да го избереме нашиот владетел кој од секогаш единствено што правел е узурпација на нас, обичните смртници. Демократија си гледа само тој самиот и тоа онаква каква ние не ја познаваме. Целосна, апсолутна слобода во своите делувања и воедно, нас ни ги затвора очите доволно за да продолжиме да се бориме за таа „негова“ демократија. Зборувам за онаа добро позната ситуација на „розови очила“.

Мислите ме окупираат цел ден, а знам дека утре и јас како и сите вие ќе продолжиме кон исполнувањето на нашите демократски принципи и начела кои неминовно ќе не донесат во унијата на европските држави, основоположници на демократијата. А, се извинувам, која демократија? Онаа што ни дава слобода да си ги бираме диктаторите, или онаа вистинската, народот владее, ако воопшто вторава постои. 

Довидување до следното почитување на демократското право и слободен избор, слободен живот, слободен говор.

Амнести Интернешенал: Протестите за почитување на демократијата и човековите права, продолжуваат

Блискиот Исток и годинава ќе се соочи со протести и бунтови доколку властите не им обезбедат владеење на демократските начела и почитување на човековите права. Амнести Интернешенал во своето соопштение од најновиот извештај на 80 страни, го наведува ова како немоновно и кажува дека тие ќе продолжат со своите напори и во 2012 со цел продолжување на Арапската пролет.

Во соопштението се истакнува дека до промени дошло поради храбриот пристап на тамошните жители кои истапиле на бунтови и протести со цел да го симнат диктаторот и да живеат слободно. Но, воедно се додава дека оставени сами на себе нема да успеат во целосно воведување на демократските начела.

Начинот на кој протестите се задушувани и односот кој го манифестираат полицијата и безбедносните сили мора да биде сопрен. На бунтовите и протестите беа убиени илјадници луѓе од страна на државните власти, АИ нема да се откажат, додаваат дека некој мора да одговара за сторените злосторства и конечно да се воведе промена.

Тие упатуваат и обвиненија до меѓународните организации како Обединетите Нации и Европската Унија, обвинувајќи ги за различен однос кон различни земји. Велат дека ќе се залагаат за земјите каде режимите беа урнати, но сепак се уште се далеку од било каква демократија, сега уште повеќе е отворена можноста за злоупотреба на новонастанатата ситуација и повеќе од било кога им е потребна помош, која велат дека они нема да престанат да им ја пружаат.

Демократија или не? Прашање е сега!

Што да очекуваме во Новата 2012 година? Многумина најавуваат апокалиптични изданија, ширејќи глобална паника, други пак, ги одбиваат таквите сценарија со голема доза на сарказам и иронија. Најверојатно можеме само да се согласиме дека ова е време на промени, а 2012-та нема да биде исклучок. Несомнено се случија драстични настани во изминатата година, носејќи последици на глобално ниво. За жал, факт е дека тие настани се одразија негативно на целокупната светска сцена. Немири, кризи, бунтови – тоа се спомените од периодот што измина.

Конкретно кај нас, 2011-та година беше одбележана со историското 4-то место на Р. Македонија на Европското првенство во кошарка. Таа неизмерна радост, сигурно има примарно место меѓу останатите спомени кај сите Македонци. Добро е тоа што ваквите емоции комплетно не обземаа во тој период, па заборавивме за момент на сите други проблеми и маки. На страна го оставивме макотрпниот процес на развој на здраво демократско општество, почитувањето на човековите права и вредности, спорот со името и сѐ останато што ја мачи оваа нација. Гордоста, радоста, заедништвото, повторно затропаа на нашите порти.

Но, дали ова ќе ја избрише бруталноста од страна на полицијата што ја воочивме во неколку наврати? Дали тоа заедништво ќе продолжи и понатаму да ни дава сила да се бориме и да ги надминеме сите препреки? Или сето тоа ќе исчезне кога товарот од сите проблеми ќе тежи сѐ повеќе и повеќе...Изгледа дека слогата и хармонијата, кај нас владее за кратко време, само во еуфоричната фаза. Каде се кога е „ густо “ и кога најмногу се потребни? Дали и тогаш ќе се поддржуваме и почитуваме или пак, ќе се делиме на партии, верска, етничка, полова припадност и какви уште не разлики. Ќе знаеме ли да се соочиме со сите предизвици и тешки времиња заедно, исто како што ги споделуваме и убавите моменти?

Што ќе донесе иднината не можеме со сигурност да знаеме. Но, време е да сфатиме колку сме исти и колку можеме да постигнеме, ако сме здружени и меѓусебно се почитуваме. Да ја оставиме демократијата во политичка смисла и да се концентрираме на демократијата од чисто човечки аспект. Применувањето на моралните, етичките и духовните вредности е нешто што ни е многу потребно, а дефинитивно недостасува. Толеранцијата, дискриминацијата, некогаш мора да престанат. Ако навистина следува време на промени, тогаш тие промени нека бидат на подобро. Тие промени нека не обединуваат, поставувајќи основа за здраво општество, во кое не владее страв од сето она што го носи иднината.

Рушење на демократијата и враќање на конзерватизмот во срцето на Европа

Унгарија и официјално го започна поткопувањето на демократијата и на човековите права. Ништо не беше превземено ни во моментот кога новиот устав беше изгласан, а како што минуваат деновите изгледите се се помали дека воопшто нешто ќе биде превземено. Таа е дел од Европската Унија која се заснова на либералност и што поголемо следење на демократските начела.

Според новиот устав Унгарија престанува да биде република, судството ја губи самостојноста, плурализмот на медиумите е загрозен, бракот е конституција помеѓу маж и жена, а животот почнува со зачнувањето, сите Унгарци да бидат благословени од Господ.

Додека на сите им е наложено, доколку сакаат да бидат членки на ЕУ, уставот и законите да се реконструираат во што е можно полиберални и подемократски, Унгарија го прави токму спротивното. Што се случува со ерата на демократија и слободата на секое поле? Започнува, се усовршува, или пак и дојде крајот??....Контролата е онаа главна која се појавува се повеќе, а либералноста се задушува, па и може да се каже и дека е само измислен поим кој и воопшто не постоел, туку секој го употребува за да добие некаква корист. Беа одржани протести на кои присуствуваа околу десетици илјади Унгарци под мотото „Повторно ќе има Република“. Во неколку изјави од демонстранти се кажува дека сакале да и покажат на Европа дека во Унгарија има и такви кои нема да дозволат да се руши демократијата. Критики има и од останатите членки на ЕУ кои лобираат за што поскоро решавање на овој проблем кој не смее да продолжи. Ова  е отворено рушење на се она за што се залага и за што постои Европската Унија и сите нејзини членки.

Она што најмногу ми го привлече вниманието е тоа што ситуацијата слободно се развива, уставот беше донесен, никој од ЕУ не се обиде да го спречи. Тој веќе стапи во сила и повторно сите единствено што прават е упатување критики на сметка на владата на Унгарија, а сите сме добро известени какви мерки се превземаат кога треба да симне некој диктатор и на народот да му се помогне во истата намера, а таа држава е далеку и од ЕУ и од која било друга заедница. Унгарија која е во срцето на Европа и е дел од заедницата на која треба да и биде послушна, најслободно си донесе Устав кој според ниедно начело не наликува на демократски.